Zamanın Dokuduğu İpek

Ben Yasemin, 42 yaşında, hayatın her rengine tanık olmuş bir kadınım. İki evlilik, bir sürü hayal ve kırıklık geride kaldı, ama kendimi hâlâ genç hissediyorum. O gece, mahallemizin yeni taşınanı Koray ile yaşadığım anlar, zamanın ipeğine yeni bir desen işledi ve beni yeniden canlandırdı.

Her şey bir sonbahar akşamı başladı. Evde tek başıma oturmuş, elimde bir fincan çay, pencereden sokağı izliyordum. Karşı apartmana yeni biri taşınmıştı, Koray, 35 yaşında, geniş omuzlu, sakallı, olgun ama enerjik bir adam. İlk tanışmamız apartman toplantısında olmuştu, göz göze gelmiş, selamlaşmıştık, ama o kadar. O akşam kapım çaldı, Koray elinde bir kutuyla duruyordu. “Komşuya tatlı getirdim, yeni taşındım ya,” dedi, gülümseyerek. “Hoş geldin,” dedim, içeri davet ettim, kalbim nedensiz bir heyecanla çarpmaya başladı.

Salona geçtik, tatlıyı masaya koydu, birer çay daha yaptım. Sohbet etmeye başladık, Koray, iş için şehre gelmiş, yalnız yaşıyormuş. “Bu yaşta hâlâ yalnız olmak garip değil mi?” dedim, şakayla. “Bazen, ama insan doğru anı bekliyor,” dedi, gözlerimde bir ışıkla. O an aramızda bir şey kıvılcımlandı, olgunluğumla onun enerjisi buluşmuş gibiydi. Çaylar bitti, ama kalkmak istemedi, “Burası çok huzurlu,” dedi. “Seninle daha da,” dedim, cesaretim nereden geldiyse.

Biraz daha yaklaştık, kanepeye oturduk, dizlerimiz birbirine değdi. “Yasemin, sen farklı bir kadınsın,” dedi, sesi yumuşacıktı. “Sen de öyle,” dedim, ve o an elini elimin üstüne koydu. Parmaklarımız birbirine karıştı, göz göze geldik, dudakları dudaklarıma yaklaştı. İlk öpücüğümüz yavaş ama derindi, sanki yılların birikimi o anda boşalıyordu. “Bu doğru mu?” dedim, gülerek. “Bilmem, ama güzel,” dedi, ve beni kendine çekti. Ellerim göğsüne kaydı, onun elleri belimde dolaştı, olgun bedenim onun genç enerjisiyle uyum buldu.

Kanepe dar gelmeye başladı, “Yatak odasına geçelim mi?” dedim, fısıltıyla. “Evet,” dedi, gözlerimden bir an ayrılmadan. Odaya girdik, ışıkları kıstım, loş bir atmosfer yarattım. Kıyafetlerimiz birer birer yere düştü, ama acele etmedik, her anı hissetmek istiyorduk. Öpücükleri boynumda gezindi, ellerim sırtında dolaştı, tenlerimiz birbirine karıştı. “Beni genç hissettiriyorsun,” dedim, nefes nefese. “Sen de beni tam hissettiriyorsun,” dedi, gülümseyerek. Bedenlerimiz bir ritim buldu, zamanın ağırlığı o anda kayboldu, sadece ikimiz vardık.

Gece boyunca durmadık, bazen mola verdik, yan yana uzanıp konuştuk, bazen devam ettik. “Daha önce böyle bir komşum olsaydı keşke,” dedi, kahkaha attı. “Ben de öyle bir komşu beklemiyordum,” dedim, elini tuttum. Sabah olduğunda kahvaltı yaptık, mutfakta oturduk, ama gözlerimiz hâlâ o gecenin izlerini taşıyordu. “Bu bir başlangıç mı?” dedim. “Umarım,” dedi, gülümseyerek. O uzun gece, olgunluğumla Koray’ın enerjisinin buluştuğu bir ipek gibi dokundu, ve hayatıma yeni bir renk kattı.