Hastane Koridorlarında Tutku

Ben Elif, 27 yaşında, bir devlet hastanesinde hemşireyim. Hayatım genelde yoğun nöbetler, yorgunluk ve hastalarla dolu. Aşk, romantizm gibi şeyler hep ikinci plandaydı, ta ki doktor Burak hastanemize gelene kadar. Onunla geçirdiğim anlar, hastane koridorlarının soğukluğunu bile unutturdu ve beni bambaşka bir dünyaya taşıdı.

Yeni Doktorun İlk Günü

Burak, hastanemize yeni atanmış bir genel cerrahtı. İlk gün ameliyathanede tanıştık, maskesinin üstünden görünen koyu kahve gözleri dikkatimi çekti. “Elif, hazır mısın?” dedi, sesi sakin ama kendinden emindi. Ameliyat boyunca ona asist yaptım, ellerinin ustalığına hayran kaldım. İş bittiğinde soyunma odasında maskesini çıkardı, “Teşekkür ederim, iyi iş çıkardın” dedi, gülümsedi. O an içimde bir şey kıpırdadı, ama sadece “Rica ederim” diyebildim, profesyonel kalmaya çalıştım.

Nöbetlerde Yakınlaşma

Zamanla Burak’la daha sık çalışmaya başladık. Gece nöbetlerinde, hastane sessizleştiğinde, dinlenme odasında kahve içip sohbet ediyorduk. Bir gece, “Bu iş insanı yoruyor, değil mi?” dedi, gözleri yorgun ama sıcaktı. “Evet, ama bazen güzel anlar da oluyor” dedim, ona bakarak. Gülümsedi, “Mesela?” diye sordu. “Şu an gibi” dedim, cesaretim beni bile şaşırttı. Elini masada benimkine yaklaştırdı, parmaklarımız değdi. O an elektrik gibi bir his içimi sardı, hastane ortamına rağmen kalbim hızlandı.

Dinlenme Odasındaki İlk Adım

Bir akşam nöbeti sırasında dinlenme odasında yalnız kaldık. Kahve makinesi bozulmuştu, “Ben hallederim” dedim, uğraşırken arkamda durdu. “Bırak, sonra bakarız” dedi, sesi kulağıma yakın geldi. Döndüğümde göz göze geldik, aramızda bir çekim vardı. “Burak…” diye başladım, ama o beni susturdu, dudaklarıma yaklaştı. İlk öpücük yumuşak ama ateşliydi, ellerim göğsüne gitti, o da beni belimden kavradı. Hastanenin steril kokusu bile o an kayboldu, sadece onun nefesini hissediyordum.

Hastane Köşelerinde Gizli Anlar

O geceden sonra Burak’la aramızda bir şeyler başladı. Hastanenin tenha köşeleri, boş odaları bizim gizli buluşma yerlerimiz oldu. Bir gün ameliyat sonrası malzeme odasına gittik, kapıyı kilitledik. Üniformamın üst düğmelerini açtı, “Çok güzelsin” diye fısıldadı, boynumu öptü. Ben de onun gömleğini sıyırdım, tenine dokunduğumda içim titredi. Duvara yaslandım, elleri bedenimde dolaşırken inlemelerimi bastırmaya çalıştım. “Sessiz ol” dedi, gülerek, ama o da kendini zor tutuyordu. Her şey hızlı ve tutkuluydu, hastane ortamı bile bu anı durduramadı.

Yoğun Bakım Yanındaki Tutku

Bir gece yoğun bakımın yanındaki boş bir odada buluştuk. Hastalar uyuyordu, koridorlar sessizdi. “Riskli değil mi?” dedim, ama o “Seninle her şeye değer” diye cevap verdi. Yatağa uzandık, üniformalarımız yerde kaldı. Bedenlerimiz birleştiğinde, hastanenin soğuk havası yerini sıcacık bir ateşe bıraktı. Nefeslerimiz hızlandı, ellerim saçlarında dolaştı, o da beni kendine çekti. Her hareketinde zevkten başım döndü, ama bir yandan da kapının çalınma korkusu vardı. Zirveye ulaştığımızda ikimiz de sessizce inledik, birbirimize sarılıp öylece kaldık.

Nöbet Sonu Huzur

Sabah nöbet bittiğinde dinlenme odasında kahve içtik. “Bu çılgınlık” dedim, gülerek. “Ama güzel bir çılgınlık” dedi, elimi tuttu. O an yorgunluktan eser yoktu, içimde bir mutluluk vardı. Burak’la hastanedeki bu gizli anlar, işin stresini unutturdu. Belki bir gün yakalanırdık, belki de bu sadece bir maceraydı, ama o an sadece onunla olmaktan memnundum.