Gecenin Gizli Kaçamağı

Ben Aslı, 30 yaşında, dört yıllık evli bir kadınım. Eşimle hayatımız dışarıdan bakıldığında kusursuz gibiydi; güzel bir ev, tatiller, düzenli bir rutin. Ama içimde bir şeyler eksikti, ta ki o gece kendimi başka birinin kollarında bulana kadar.

Her şey bir iş gezisinde başladı. Şirketim beni İzmir’e bir konferansa göndermişti. Orada tanıştım onunla: Yiğit, 35 yaşında, aynı sektörden, kendinden emin ama sıcakkanlı biri. Konferansın ilk günü sadece selamlaştık, ama ikinci gün akşam yemeğinde yan yana oturduk. Eşimden kilometrelerce uzaktaydım, ama Yiğit’in bana bakışları içimi ısıttı. “Evli misin?” diye sordu, yüzüklerime bakarak. “Evet,” dedim, ama sesimde bir tereddüt vardı. “Ben de,” dedi, gülümseyerek. O an aramızda bir şey kıvılcımlandı.

Yemekten sonra otelin barına geçtik. Birkaç kadeh şarap içtik, sohbet derinleşti. Yiğit, “Bazen insan evliyken bile yalnız hisseder,” dedi. Hak verdim, çünkü ben de öyle hissediyordum. Bara kapanışa yaklaştığında, “Odama gelmek ister misin?” diye sordu. Mantığım “Hayır” diyordu, ama kalbim başka bir şey istedi. “Olur,” dedim, titreyen bir sesle.

Otel odasına girdiğimizde her şey hızlandı. Kapıyı kapatır kapatmaz bana sarıldı, dudakları dudaklarıma değdi. İlk öpücüğümüz aceleci ama tutkuluydu, sanki yıllardır bastırdığımız bir şeyi açığa vuruyorduk. “Bu yanlış,” dedim, ama ellerim çoktan onun gömleğine gitmişti. “Biliyorum, ama durduramıyorum,” dedi. Yatağa uzandık, kıyafetlerimiz birer birer yere düştü. Tenlerimiz birbirine karıştı, otelin sessizliği nefeslerimizle doldu. Her dokunuşta suçluluk hissetsem de, o anın büyüsü ağır bastı.

Gece bittiğinde yan yana yatıyorduk, ama konuşmadık. Sabah olduğunda, “Kimseye söylemeyeceğiz, değil mi?” dedim. “Hayır, bu bizim sırrımız,” dedi, gülümseyerek. Konferans bitti, eve döndüm. Eşim kapıda beni karşıladı, hiçbir şeyden haberi yoktu. Yatağa uzandığımda Yiğit’in kokusu hâlâ üzerimdeydi. O gece, evli bir kadın olarak yaşadığım o kaçamak, hem vicdanımı sızlattı hem de içimde bir ateş yaktı.